TRES POEMAS DE DINU FLAMAND (Original en rumano)
"Îmbrățișa lampa să citească mai bine", con traducción al portugués de Corneliu Popa, y versión al español: Fulgencio Martínez) / "Fondo difuz" y "Adăpost" (inédito), con traducción al español de Corina Oproae
VIII
Îmbrățișa lampa să citească mai bine
și chiar lumina de fapt o îmbrățișa
bunicul meu ținând cartea în spatele
lămpii cu petrol totdeauna pe masă aflată-n
copilărie
pâlpâia între el și carte lumina
acelei feștile aducându-i în ochi și
bătaia de inimă-a paginilor…
iar eu cred că între mine și el
chiar acea sticlă de lampă va fi rămas
aprinsă
fiindcă de multe ori mă simt
citit de el în tot ceea ce fac
mai cu seamă în zilele
friguroase de-acum
când îmi dezmorțesc și degetele
și sufletul lângă lampa lui…
VIII
Abraçava a lamparina para ler melhor
e a própria luz abraçava no fundo
o meu avô segurando o livro por trás
da lamparina a petróleo que estava sempre na mesa
na infância
palpitava entre ele e o livro a luz
daquele pavio que lhe trazia aos olhos o
bater do coração das páginas…
e eu acredito que entre mim e ele
é precisamente essa lamparina de vidro que ficou
acesa
porque muitas vezes me sinto
lido por ele em tudo o que faço
e sobretudo nos dias
friorentos desta época
quando desenregelo os dedos
e a alma junto à lamparina dele…
Versión en portugués del original en rumano.
De Cadeira à Janela (ed. Guerra & Paz, Lisboa, 2023) Tradução do romeno: Corneliu Popa /Traducción del rumano de Corneliu Popa. (Cadeira à Janela es una antología de poemas de Dinu Flamand en rumano y portugués)
Abrazaba la lámpara para leer mejor
y la misma luz abrazaba en el fondo
a mi abuelo, que sostenía el libro
tras de la lámpara de aceite
siempre sobre la mesa en la infancia
palpitaba entre él y el libro la luz
de aquella mecha trayéndole a los ojos
el latir del corazón de las páginas...
y yo creo que entre nosotros
permanece la lámpara de vidrio
encendida
porque muchas veces me siento
leído por él en todo lo que hago
sobre todo en los días
fríos de esta época
cuando me desentumezco los dedos
y el alma junto a su lámpara...
Versión en español desde el portugués: Fulgencio Martínez
Fondul difuz
Nu sunt sigur că noţiunea de realitate are sens.
James Peebles, Premiul Nobel pentru fizică, 2019
Nu pudoarea de a numi, ci interdicţia instinctivă
din
secrețiile tăcerii
te opreşte oportun să mai faci un pas;
şi
te blochează să spui (greșind)
ce este şi cum stă în tine existenţa ta pe care o simţi
numai inexplicabil, inadaptat la limite.
Iar
dacă vagi amintiri îi alcătuiesc
acelei scame de sentiment a prezentului o coajă de ou,
ea
în tine zace
ca embrion al confuziei euforice
în care te crezi vizibil.
Întreţesut
eşti cu misterul ei
ce palpita fractal în copilăria universală
din fondul difuz al Universului,
increat presupus că se afla acolo;
în el de la non-bun-început era conţinut şi elanul impersonal
devenit chiar viața ta pe durata
cât abureşte ceaiul din ceașcă
și e timp.
De Om cu vâslă pe umăr / Hombre con un remo al hombro
El fondo difuso
No estoy seguro de que la noción de realidad tenga sentido.
James Peebles, Premio Nobel de física, 2019
No el pudor de nombrar, sino la prohibición instintiva
de las secreciones del silencio
te impide en el momento oportuno dar otro paso
y te bloquea para que no digas (equivocándote)
qué es y cómo está en ti la existencia que sientes
sólo de modo inexplicable, inadaptado a los límites.
Y si vagos recuerdos componen
una cáscara de huevo para esa hebra de sentimiento del presente,
ella yace en ti
como un embrión de confusión eufórica
en el que te crees visible.
Entretejido estás en su misterio
que palpita fractal en la infancia cósmica
en el fondo difuso del Universo
increado que supuestamente se hallaba allí;
en él desde el no-buen comienzo estaba contenido
también el ímpetu impersonal
convertido en tu propia vida
mientras el té en la taza humea
y eso es el tiempo.
Del libro Hombre con un remo al hombro (Om cu vâslă pe umăr)
Traducción del rumano: Corina Oproae
Adăpost
„ – Ție
îți cad la genunchi, o stăpână!”
Odyseeia, VI, 149.
(Trad. Dan Slușanschi)
„Je te prends les genoux...car j’ai trop peur
de te prendre les genoux”
Barbara Cassin, Quand dire c’est vraiment faire.
Cu prelungitele brațe ale cuvintelor mele-ți
cuprind genunchii
iar numai așa palmele mele goale
te vor putea atinge fără să te atingă
ascunzând goliciunea mea
Din toată impuritatea ei
sfiala mea imploră
și te adoră
iar gândul meu se deșiră
pe după rotulele tale strecurându-se
și implorând și cerșind ajutorul tău
cu disperarea naufragiatului tras înapoi
de valuri după ce unghiile lui
pentru o clipă înfipte în țărmul
ivit departe sub orizont
cedează.
Căci gândul și răsuflarea și chiar viața mea
mută-n interiorul meu au zărit
o neașteptată speranță
deși intangibilă
împreună cu bâlbâiala mea uluită
să se vadă pe sine devenită vorbire
prinzând curaj sau chiar imaginându-și
că ne-am apropiat
ooooooooo
Nausicaa!
Când tocmai ies gol din
marea confuziei mele
șiroind de sare
și dinaintea miraculosului vlăstar
de palmier
ce ești tu
mă arăt
în această dimineață
a verbelor;
poezie
adăpostește-mă...
Cobijo
« ¡Yo te imploro, oh reina, seas diosa ó mortal! »
Odyseeia, VI, 149.
„Je te prends les genoux...car j’ai trop peur
de te prendre les genoux”.
Barbara Cassin, Quand dire c’est vraiment faire.
Con los largos brazos de mis palabras
abrazo tus rodillas
y solo así las palmas de mis manos vacías
podrán tocarte sin tocarte
ocultando mi desnudez.
Con toda su impureza
mi timidez suplica
y te adora
mi pensamiento se deshilacha
y envuelve tus rótulas se desliza
suplicando e implorando tu ayuda
con el desespero del náufrago devuelto
al mar por las olas cuando sus uñas
por un instante hincadas en la orilla
divisada lejos al horizonte
ceden.
Porque el pensar y el respirar y hasta la vida misma
enmudecida en mí han visto
una súbita esperanza
intangible
junto a
mi balbuceo asombrado
de verse a sí mismo convertido en habla
armándose de valor o incluso imaginando
que nos hemos acercado
ooooooooo
¡Nausicaa!
Cuando apenas salgo desnudo
del mar de mi confusión
goteando sal
y ante el milagroso retoño
de palmera
que eres
me muestro
en esta mañana
de los verbos;
poesía
dame cobijo...
Inédito
Traducción del rumano: Corina Oproae
Dinu Flămând nació en 1947, en Susenii Bârgaului, Transilvania, Rumanía. En 1989 recibió asilo político en Portugal y denunció en la prensa francesa el régimen totalitario comunista de Ceaucescu, que cayó en diciembre de ese mismo año.
Ha sido traducido al italiano, al español y al portugués, al griego, al francés y al alemán, entre otros idiomas; y como traductor, ha publicado traducciones de poetas españoles (Antonio Gamoneda, Luis García Montero, Francisco de Quevedo, etc) o hispanoamericanos (Pablo Neruda, César Vallejo) y portugueses (Fernando Pessoa, Sophia de Mello, etc).
En 2022 recibió el Premio Mihai Eminescu. También en 2022 publica la traducción de Trilce de
César Vallejo, en edición bilingüe (Ed. Cartier Popular), para
conmemorar el centenario de la publicación del genial libro del poeta
peruano.
La obra poética de Dinu Flamand está traducida al español en los libros: El frío intermediario en 2016 (traducción de Omar Lara), En la cuerda de tender (Linteo, 2012), con traducción de Catalina Iliescu, y Primavera en Praga (Visor, 2021), antología bilingüe, también traducida al español por Catalina Iliescu.
Más información sobre el libro Cadeira à Janela, de Dinu Flamand (Ed. Guerra y Paz, 2023):
https://www.bertrand.pt/livro/cadeira-a-janela-dinu-flamand/28459514
No hay comentarios:
Publicar un comentario